Αυνανίζομαι
από το καλοκαίρι μετά το τέλος της τρίτης
δημοτικού. Δε θυμάμαι πως άρχισε όλο
αυτό και πως ήταν η πρώτη μου φορά, ωστόσο
θυμάμαι πως ήμουν σίγουρος ότι εγώ το
ανακάλυψα αυτό το παιχνίδι, οπότε,
φυσιολογικά, το ονομάτισα κιόλας:
διασκέδαση το έλεγα και πραγματικά το
διασκέδαζα. Ανακάλυψα ότι
μου πρόσφερε ανακούφιση από εκείνο το
περίεργο, βασανιστικό και ανικανοποίητο
συναίσθημα που με συντάραζε όταν
σκεφτόμουν γυναίκες να φοράνε μονάχα
το βρακί τους.. Όπως εκείνη η κυρία, με
τα ζουμερά βυζιά, στο άλμπουμ με επιλογές
από τα έργα της εθνικής πινακοθήκης που
ακόμα έχουμε στο σαλόνι. Η παρούσα
ανάρτηση είναι μια σύντομη αναδρομή
στην ιστορία του αυτοερωτισμού μου.
Ας
πούμε, για να μην πέσουμε έξω, ότι
αυνανίζομαι από την αρχή της τετάρτης
δημοτικού, δηλαδή από το Σεπτέμβριο του
1994. Δυστυχώς, δε θυμάμαι τη συχνότητα
με την οποία βαρούσα την κουδουνίστρα
στο δημοτικό, αλλά νομίζω ότι δεν άργησε
να γίνει συνήθειο καθημερινό. Πραγματικά,
ήδη κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών
μου χρόνων, δε θα ήταν υπερβολή αν μιλούσα
για τουλάχιστον 5 (πέντε) φραπέδες την
ημέρα, χωρίς να είναι λίγες οι φορές που
έφτανα τους οκτώ. Σε περιόδους
διαγωνισμάτων, μπορεί να χτυπούσα και
δύο ψηφία, ανεβαίνοντας κατηγορία από
Mαραθωνοδρόμος σε Mάρτυρας του Αυνάν.
Τα εργαλεία του Homo Errection δεν περιοριζόταν
στο χερογλύκανο, αλλά είχαν συμπεριλάβει
-μεταξύ άλλων- το πιστολάκι για τα μαλλιά,
τη φυσούνα του φορητού air-condition πιγκουίνος
της Delonghi, τη βγαλμένη από διαφήμιση
τελεμάρκετινγκ μηχανή αυτομασάζ των
γονέων, αναρίθμητα μαξιλάρια, άφθονο
σαμπουάν όχι πια δάκρυα εν είδει
λιπαντικού κ.α. Επειδή ήμουν και μερακλής,
ενδεικτικά να αναφέρω ότι είχα προσπαθήσει
ανεπιτυχώς να συνευρεθώ με το καλοριφέρ
και να εκτελέσω autofellacio.
Όμως μακρηγόρησα και είναι πλέον ώρα να δώσω κάποια στατιστικά: λαμβάνοντας λοιπόν υπόψιν τα παραπάνω, νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε ασφαλώς για (τουλάχιστον) 3 μαλακίες την ημέρα, δεδομένου ότι, ακόμα και σήμερα, φροντίζω να κρατάω έναν αξιοπρεπή μέσο όρο. Aπό την 1η Σεπτεμβρίου του 1994 μέχρι την ώρα της γραφής του παρόντος email, έχουν περάσει 6079 ημέρες, της σημερινής μη συμπεριλαμβανομένης, και έτσι μπορούμε να μιλάμε για 6079 Χ 3 = 18.238 ολοκληρωμένες μαλακίες. Αν κάνουμε την εξαιρετικά συγκρατημένη υπόθεση ότι η κάθε μαλακία διαρκούσε 3.5 λεπτά, αυτό σημαίνει τουλάχιστον 3.5 Χ 18.238 = 63829,5 λεπτά = 1063 ώρες και 49.5 λεπτά = 44 μέρες, 6 ώρες και 49.5 λεπτά ασταμάτητου τίκι-τάκα. Λέγεται για κάποιον που την παίζει πολύ, ότι “αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, θα έπλεκε πουλόβερ”. Υποθέτοντας οτι για να πλέξει κανείς ένα πουλόβερ χρειάζεται περίπου 30 ώρες δουλειάς, αν αντι να την έπαιζα έπλεκα πραγματικά πουλόβερ, θα είχα περίπου 35 από δαύτα και ένα αμάνικο. Θα άξιζε τον κόπο; Σίγουρα όχι, αν και θα μπορούσα να είχα κόψει τη μαλακία και να είχα μια λαμπρή σταδιοδρομία στο αμπάρι ενός πλοίου του ΖΑRA, πουλώντας σήμερα πρώτη μούρη στα διεθνή ύδατα.
Όμως μακρηγόρησα και είναι πλέον ώρα να δώσω κάποια στατιστικά: λαμβάνοντας λοιπόν υπόψιν τα παραπάνω, νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε ασφαλώς για (τουλάχιστον) 3 μαλακίες την ημέρα, δεδομένου ότι, ακόμα και σήμερα, φροντίζω να κρατάω έναν αξιοπρεπή μέσο όρο. Aπό την 1η Σεπτεμβρίου του 1994 μέχρι την ώρα της γραφής του παρόντος email, έχουν περάσει 6079 ημέρες, της σημερινής μη συμπεριλαμβανομένης, και έτσι μπορούμε να μιλάμε για 6079 Χ 3 = 18.238 ολοκληρωμένες μαλακίες. Αν κάνουμε την εξαιρετικά συγκρατημένη υπόθεση ότι η κάθε μαλακία διαρκούσε 3.5 λεπτά, αυτό σημαίνει τουλάχιστον 3.5 Χ 18.238 = 63829,5 λεπτά = 1063 ώρες και 49.5 λεπτά = 44 μέρες, 6 ώρες και 49.5 λεπτά ασταμάτητου τίκι-τάκα. Λέγεται για κάποιον που την παίζει πολύ, ότι “αν η μαλακία ήταν εργόχειρο, θα έπλεκε πουλόβερ”. Υποθέτοντας οτι για να πλέξει κανείς ένα πουλόβερ χρειάζεται περίπου 30 ώρες δουλειάς, αν αντι να την έπαιζα έπλεκα πραγματικά πουλόβερ, θα είχα περίπου 35 από δαύτα και ένα αμάνικο. Θα άξιζε τον κόπο; Σίγουρα όχι, αν και θα μπορούσα να είχα κόψει τη μαλακία και να είχα μια λαμπρή σταδιοδρομία στο αμπάρι ενός πλοίου του ΖΑRA, πουλώντας σήμερα πρώτη μούρη στα διεθνή ύδατα.
